झाडासाठी टोपी.........

मित्रांनो,
खूप दिवस झाले तुमची परीक्षा संपून पण मी तुम्हाला भेटलोच नाही. रागावलात ना माझ्यावर? सॉरी. काय हे, अजूनही राग जात नाही ? ठीक आहे शिक्षा करा मला.
काय करू ? कान धरू का ? उठाबशा काढू का ? कि कोंबडा होऊ ?

काय, म्हणालात कोंबडा होऊ ?

ठीक आहे कोंबडा होतो.

आवाजही काढू .

ठीक आहे.

कुकु s s s चुकू

काय मस्त हसलात सगळे।

हा तर गेल्या महिन्यात तुमच्यासाठी लिहिलेलं पत्र आत्ताच पेटीत टाकलं आणि पुन्हा लिहियला बसलो.

हो ! आधी पेपर कसे गेले सांगा. सगळ्यानला सोप्पे गेले. व्वा ! मग आता काय मजा करताय ? काय, सुट्टीअसूनही मजा येत नाही. खूप उन असतं म्हणून कोणी घराबाहेरच जावू देत नाही. बाहेर गेलं तरी फक्त पाण्यातपोहवास वाटत, नाहीतर झाडाखाली बसावसं वाटत.

झाडाखाली बसल्यानंतर खूप गार वाटत नाही ! पण आपल्याला अशी गार सावली देणाऱ्या झाडाला उन्हाचा कितीत्रास होत असेल याचा कधी विचार केलात ? नाही ना ? हो नाहीच करत आपण कधी असा दुसऱ्याला होणाऱ्यात्रासाचा विचार. आपल्याला सुख देताना दुसऱ्याला किती त्रास होत असेल याचा विचारही नाही शिवत आपल्यामनाला. अगदी आपले हट्ट पुरवताना आपले आई बाबा किती मेटाकुटीला येत असतील हे सुद्धा समजून घेत नाहीआपण.

पण, या कवितेतला मुलगा अक्कालरावाचा मित्र आहे. त्याला मात्र दुसऱ्याची खूप द्या येते. दिवसभर उन्हात उभंराहून आपल्याला सावली देणाऱ्या झाडासाठी एखादी टोपी शिवावी असं त्याला वाटतं. पण अशी टोपी शिवणाराशिंपी कुठे मिळणार ? असा प्रश्नही त्याला पडलाय. म्हणूनच तुम्हाला अजूनही झाडाच्या डोक्यावर टोप्या दिसतनाहीत.

अक्कलराव आणि हा छोटू अजूनही अशी टोपी शिवणाऱ्या शिंप्याच्या शोधात आहेत. तुम्हाला अशी, एवढी मोठ्ठीटोपी शिवणारा शिंपी कुठे भेटला तर अक्कालरावाला नक्की कळवा.